Z zachwytem obserwowałem, jak z bezkształtnego kawałka gliny powstaje naczynie, które jest niepowtarzalne, stworzone rękoma mistrza garncarstwa. Po dwóch tygodniach powolnego schnięcia gotowego naczynia, trafia ono do pieca i zamienia się w pełnowartościowy produkt…
Właśnie, czy to tylko produkt, czy też dzieło sztuki? Na to pytanie każdy odpowie sobie sam. Garncarzy z Polnicy podziwialiśmy dzisiaj, podczas dożynek gminnych w Kamienicy (gm. Gostycyn).
Pierwsze wzmianki o rodzinie Arkuszyńskich pochodzą z XIII wieku. W tym okresie zamieszkiwała ona wieś Arkuszewo koło Gniezna, gdzie już wówczas wg podań rodzinnych Arkuszyńscy trudnili się garncarstwem. Historia rodzinna mówi, że z czasem część rodu Arkuszyńskich przeniosła się do Dąbrowy nad Czarną, w powiecie Opoczno (woj. łódzkie) i prowadziła tam własną pracownię garncarską.
Wzmianki o garncarzach ze wsi Dąbrowa nad Czarną można nawet znaleźć w bulli Kazimierza Wielkiego, w której to został rozstrzygnięty spór pomiędzy włodarzami tamtejszych ziem a garncarzami. Konflikt dotyczył wydobywania gliny potrzebnej garncarzom do ich pracy i związanym z tym zapadaniem się ziemi. Bulla rozstrzygała spór na korzyść garncarzy nadając im „po wsze czasy” prawo do kopania gliny na tych terenach. Ostatnim przodkiem rodziny Arkuszyńskich mieszkającym w Dąbrowie nad Czarną i zajmującym się garncarstwem był mój pradziadek.
Moi dziadkowie i rodzice związani byli już w Polską północną i miastem Człuchów, nieopodal którego znajdowała się ich pracownia. To tam uczyłem się fachu garncarstwa i stawiałem pierwsze kroki w zawodzie, choć warunki, w jakich pracowaliśmy pozostawiały wiele do życzenia…
Jarosław Arkuszyński
(red.)
Źródło: arkuszynscy.pl
Mariusz R.Fryckowski
