TUCHOLSKA OFICYNA KULTURALNA i SPOŁECZNA TOKiS – PRESS

...chwilowo szukający informacji lokalnych innych, niż mainstreamowe. Dobrze trafiłeś, ściślej do mediów obywatelskich, które słyną z bezkompromisowości. Cóż to oznacza? Niczego specjalnego z wyjątkiem tego, że ukazujemy życie takim, jakie jest, a nie oczyma niepoprawnych optymistów. Kiedy zgłębić się w problemy codzienności, krytykując establishment w pewnym momencie budzimy się z letargu ciesząc się, że te problemy tak naprawdę są nam obce. Alternatywa? Tylko jedna, najpiękniejsza, swojska, całkowicie bezpłatna - nasze najwspanialsze w świecie Bory Tucholskie. Szukasz relaksu? Może pięknych obrazów? Znajdziesz tutaj wszystko, począwszy od kultury i sztuki, poprzez świat przyrody ożywionej i nieożywionej, na świecie lokalnej i wielkiej polityki kończąc. Nie…, nic podobnego! Jesteśmy apolityczni, ale zawsze z własnym zdaniem w obronie szarego Kowalskiego – niegdyś obywatela/ofiary Układu Warszawskiego, dzisiaj obywatela świata.

Prawie od początku istnienie naszego pisma, funkcjonuje równolegle nasza wielka witryna umiejscowiona w portalu społecznościowym Facebook. To właśnie tam czytelnicy stają się mimowolnymi świadkami tego, czego dokonujemy podczas naszych podróży. Tysiące fotografii, dziesiątki filmów, rozmowy z osobami, u których gościmy, są też komentarze. Chyba wkomponowaliśmy się w internetową, alternatywną rzeczywistość na tyle silnie, że odwiedzają nas sławy z pierwszych stron gazet nie tylko z Polski. Nasze grono znajomych rozrasta się, pojawili się również politycy, których zaprosiliśmy do odwiedzin, tego fragmentu światowej sieci, zachęcając ich do zupełnie niekonwencjonalnego oglądu przepięknych Borów Tucholskich i niezwykłych ich mieszkańców. To prawda, używając najnowocześniejszych technik przekazu, zachęcamy wszystkich do przyjazdu i spędzenia odrobiny swojego jakże cennego, bo wolnego czasu w najpiękniejszych krajobrazach świata. Bory Tucholskie, to unikalny, dziwiczy kompleks, który już za chwilę stać się może swoistym skansenem, skarbnicą przyrody, miejscem dziewiczym, które człowiek ledwo musnął. Czegóż chcieć więcej? Czemu służą piekielnie drogie wyprawy, gdzieś w dalekie, przereklamowane miejsca, skoro prawdziwy skarb znajduje się na wyciągnięcie ręki? Nie trzeba milionów, ton paliwa, specjalnego wyposażenia, aby przyjechać do nas tylko po to, aby wypocząć, uspokoić skołatane codziennością nerwy, oderwać się od bezsensownej, szarej rzeczywistości i kłopotów, których nie szczędzi nam życie. Od miesięcy przekonujemy wszystkich w portalu społecznościowym Facebook o tym, że nasz zachwyt Borami Tucholskimi nie jest jakimś idiotycznym chwytem marketingowym, a zwyczajną oczywistością. Aby przekonać się o tym, czy mówimy w naszych tekstach, filmach, galeriach zdjęć … prawdę, wystarczy tylko jedno…, przyjechać tutaj i przekonać się o naszych racjach, które po wizycie u nas, staną się dla Państwa oczywistością, a być może nawet nieszkodliwą obsesją. Kto raz tutaj przyjechał, zawsze będzie wracał i to bez względu na pory roku, lub komplikacje życiowe. Bory Tucholskie są niczym gigantyczny reaktor atomowy, który zasili w energię każdego, kto pokusi się o to, aby tutaj spędzić czas. My mamy to na co dzień, jesteśmy bogaczami, naprawdę!

19 września 2001 roku stał się jedną z najważniejszych dat. Właśnie wtedy na świat zawitało nasze drugie maleństwo – Natalia. Nasza piękna, uśmiechnięta, ciekawa świata córeczka. Spełniło się nasze marzenie, mamy dwie pociechy, które na naszych oczach rosną, rozwijają się, by trafić do szkoły. Nowe przyjaźnie: koledzy, koleżanki. Natalka uwielbiała pieski, właśnie…, uwielbiała. Tragedia wydarzyła się 16 kwietnia 2011 roku. Doszło do kolizji drogowej. Nasza córeczka przeżyła, jednak bardzo ucierpiała. Od krytycznej chwili przeleżała miesiąc w oddziale intensywnej opieki medycznej. Przeprowadzono tam bardzo skomplikowaną operację trepanacji czaszki. Córka walczyła o życie, a wraz z nią my, lekarze, rodzina, przyjaciele i znajomi. Później trafiła na chirurgię. Ciągle balansowała między życiem i śmiercią. Wszystko przez sepsę, która skomplikowała nasze i tak trudne chwile. Natalka była w śpiączce. Ten stan utrzymywał się przez kilka miesięcy, aż wreszcie, pewnego dnia wszystko zaczęło się zmieniać. Dzięki Bogu i staraniom wielu ludzi, córeczka powoli zaczęła do nas powracać. Od września 2011 roku możemy już jeździć na rehabilitację. Nastąpiła poprawa, ale przed nami jeszcze bardzo długa droga. Bez pomocy osób dobrej woli nie poradzimy sobie. Natalka wymaga ciągłej opieki, zrezygnowałam z pracy, aby swój czas poświęcić chorej córeczce. Natalia nie może samodzielnie poruszać się, ma założoną rurkę tracheotomijną, jest karmiona poprzez zgłębnik (karmienie PEG-iem). Utrzymaniem rodziny zajmuje się mąż, który stara się robić wszystko, aby niczego nam nie zabrakło. Niestety, żyjemy w ciężkich czasach, a specjalistyczna opieka medyczna jest bardzo droga. Natalka potrzebuje intensywnej rehabilitacji. Dotychczas korzystaliśmy z pomocy Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie, z Ośrodka Rehabilitacji „Neuron” w Małym Gacnie, szpitala w Dziekanowie Leśnym, Wojewódzkiego Szpitala Rehabilitacyjnego w Ameryce koło Olsztynka. Nadal potrzebujemy dalszej pomocy tak wyspecjalizowanych placówek. Koszty leczenia przewyższają wielokrotnie nasze możliwości, ale ciągle mamy nadzieję na pomoc ze strony ludzi o wielkim sercu. Córka jest podopieczną FUNDACJI DZIECIOM „ZDĄŻYĆ Z POMOCĄ” KRS 00003794 Cel szczegółowy: 16304 Natalia Nerwińska Nr rachunku 15 1060 0076 0000 3310 0018 2615 Bez Państwa wsparcia Nasze Szczęście nie powróci do pełni zdrowia. Prosimy o wsparcie i pomoc w postaci 1 % podatku dochodowego, wierzymy w to, że dzięki tej pomocy, Natalka któregoś dnia znowu się uśmiechnie. Renata i Mariusz NERWIŃSCY

Sprawa Natalki zaprząta nasze głowy nie od dzisiaj. Dziewczynka ze swoją mamą przebywają aktualnie w specjalnym ośrodku rehabilitacyjnym, zupełnie niedaleko Tucholi, mianowicie w Małym Gacnie. To zaiste niezwykłe miejsce, gdzie terapeuci – wybitni specjaliści dokonują cudów. Byłem tam wielokrotnie i uwierzyłem w nie, takiego poświęcenia w stosunku do osób ciężko doświadczonych przez los nie widziałem. Wszyscy znamy obecny stan polskiej służby zdrowia. Tak, niestety, jest zatrważający, a te kochane dzieciaki nie mają czasu czekać na zmiany "niby – lepsze", potrzebują pomocy natychmiast! Rodzice małej Natalii, to osoby wyjątkowe, nigdy wcześniej nie spotkałem się z taką determinacją w boju o życie i zdrowie dziecka. Zastanawiam się właśnie nad tym, jakbym ja postąpił, wiem, dokładnie tak samo. W naszym głównym, redakcyjnym komputerze mamy galerię kilkudziesięciu fotografii córeczki Państwa Nerwińskich, mamy również zapisy filmowe z procesu rehabilitacji dziecka. To poruszające kadry, a jednocześnie dające nadzieję, że Natalka przestanie wreszcie korzystać z urządzeń, dzięki którym żyje. Kurczę, trzeba ich wesprzeć, im zwyczajnie potrzeba każdej złotówki, każdego grosza. To jak „podróż za jeden uśmiech”, ale współcześnie, w świecie rzeczywistym, tutaj i teraz, w walce o zdrowie tej uroczej dziewczynki. ----------------Mariusz R.Fryckowski

Szczerze mówiąc niewiele zmieniło się od czasów Passenta, czy Deutera w tej materii. Dziennikarze, ci rzetelni, lądują w pokrzywach i idą w odstawkę, a w ich miejsce wskakują, niczym komandosi, użyteczne dziwolągi z nadania, poprzez koneksje lub z partyjnego klucza. O ich wizerunek fizyczny dbają sztaby stylistek i stylistów, a o ich wnętrze (jeżeli je mają) partia, której wsparcie odczuwają aż do kolejnych wyborów, no chyba, że sprzeniewierzą się w jakiś sposób swoim mocodawcom, macierzystym redakcjom, osobliwie… producentom, wtedy marny ich los, dostają bolesnej obstrukcji i to tej najgorszej wersji – niczym Paździoch z Kiepskich. Bywa również tak, że ich bezczelność sięga zenitu, wtedy stają się niebezpiecznie samowystarczalni, mając gotowy plan na przyszłość i zabezpieczenie. I tak oto dochodzimy do portalu parówkowego o dźwięcznej nazwie, chociaż ta powinna być adekwatną do znanego serialu pt. “Na Wspólnej” – i już widzę zacietrzewioną minę Cejrowskiego, który oczywiście ma rację twierdząc, że w języku Ojczystym tytuł ten powinien brzmieć “Przy Wspólnej”. Poziom nienawiści tego medium w stosunku do wszystkiego, co odmienne i kojarzące się z tzw. “prawicowością” jest iście zadziwiające, by nie rzec obsesyjne. Cóż, takie czasy i ludzie, którzy swoją naiwnością i interesownością potrafią zatruć miliony, nawet nieświadomie wtedy, gdy na namacalne dowody ich destrukcyjnych działań, natykamy każdego dnia. Nie przeszkadza im masowa eutanazja narodu rękoma swoich idoli, oni są ponad takie drobiazgi. Użyteczni idioci, czy naćpani aparatczycy systemu? Cóż, jak zawsze w takich przypadkach… niepotrzebne należy skreślić. Ponieważ i wybór był marny, jasnym jest, że ich działalność jest szkodliwą. Oni jeszcze o tym nie wiedzą, służą ślepo swojemu panu – samurajowie polskich mediów. Mając świadomość tego, że ich pozorna władza właśnie się kończy, cudem będzie, jeżeli nie podzielą losu dziennikarzy ukraińskich, czy sowieckich. Ostatkiem sił jeszcze kąsają, choć zamiast zębów, mają czarne pieńki – fuj. Ludzie dla nich to bezkształtna masa – tłuszcza, która poddaje się sterowaniu, jak kierowany radiem chiński samochodzik lub model śmigłowca na prąd. Rażą ich obsceniczne okładki czasopism, gdzie przedstawiani są w dwuznacznych pozach lub w mundurach na przemian ss-mańskich, lub czekisty. Jakaż to dla nich obraza, chociaż chwilę wcześniej robili dokładnie to samo w odniesieniu do osób duchownych, uznanych autorytetów, o które w tym kraju coraz trudniej. Ktoś być może się obruszy na te słowa, jednak warto przyjąć to za fakt – autorytet z celebrytą ma tyle wspólnego, co urojona ciąża u kanarka, który połknął swoje własne… jajo. Czasami szkoda mi tych znanych i uznanych, którym przeszkadza brudne biurko, źle wykonana praca przez bliźniego, wobec którego używa się knajackich wyrażeń, żal mi nawet tych, którzy pomimo tego, że zakładając się o radykalne zmiany, chwilę później, wobec przegranej, wycofują się zeń, udając idiotę ( co specjalnie trudno im nie przychodzi). Nie trzeba być Einsteinem, aby wpaść na to, że jutro ci znani i uznani zostaną… roninami – „szczekaczkami” bez pana, a tacy zwykle marnie kończą, gdy w miejsce dawnego „udzielnego władcy” przychodzi nowy wraz z inną, radykalną świtą. I co? I mechanizm powtarza się, jak to w demokracji – rządach idiotów, nad kretynami. Warto zorientować się w której lidze warto się zakotwiczyć, a może lepiej być… niezależnym? Sprawdzone, warto, umiera się z podniesioną głową i bez moralnego kaca, przeglądając się w lustrze, kiedy dojdzie się wreszcie do rozumu. Ale wtedy jest już zwykle za późno… __________________ Mariusz R.Fryckowski

W początkach XIII w. Tuchola pojawia się jako osada targowa założona przez książąt pomorskich Sambora I lub Mściwoja II. W 1287 r. konsekrowano kościół parafialny. Od 1309 r. osada była włsnością rodu Święców, którzy w 1330 r. odstąpili ją Krzyżakom. Najprawdopodobniej na przełomie XIII i XIV w. Tuchola otrzymała prawa miejskie na prawie polskim. W dniu 22 lipca 1346 r. dokonano ponownej lokacji na prawie chełmińskim. W pobliżu miasta, które otoczono murami i systemem fos, wybudowano nowy zamek będący siedzibą komtura. Kompleks obronny tworzył trudną do zdobycia przeszkodę. W 1410 r. na krótko Tucholę z zamkiem zajęły wojska polskie. Sytuacja powtórzyła się w czasie wojny trzynastoletniej (1454-1466). Po inkorporacji do Polski w 1466 r. Tuchola była miastem królewskim, siedzibą starostów. Od 1593 r. stanowiła ośrodek klucza dóbr królewskich stołowych. W 1623 r. jej właścicielką została Konstancja, żona Zygmunta III Wazy. Miasto podupadło w czasie wojny polsko-szwedzkiej 1655-1660. Zniszczeń dopełnił wielki pożar miasta w 1781 r. W okresie rozbiorów miasto zaczęło się szybko odbudowywać. Stało się miejscem intensywnego osadnictwa niemieckiego. Kościół ewangelicki powstał w 1837 r. W 1883 r. Tuchola otrzymała połączenie kolejowe z Chojnicami, a w 1914 r. z Więcborkiem. W XIX w. Powstały pierwsze przedsiębiorstwa przemysłowe branży: drzewnej, spożywczej, metalowej i maszynowej. Rozbudowano je w XX w. Tuchola pełniła i pełni rolę lokalnego centrum administracyjnego i handlowo-usługowego. W 1875 r. powstała średnia szkoła leśna. Znaczna część miasta uległa zniszczeniu w styczniu i lutym 1945 r. Po II wojnie światowej wokół Tucholi powstała rozbudowana baza turystyczna, zaspokajająca potrzeby gości odwiedzających Bory Tucholskie.

Dzięki wielkiemu zaangażowaniu Miejskiej Biblioteki Publicznej w Tucholi, mieliśmy wyjątkową okazję poznać nieprzeciętnych twórców, którzy przekazali nam, publiczności już nie tylko swoje prace, ale wręcz kawałek siebie. Być może to efekt niezwykłej atmosfery biblioteki, ale tę i tak tworzą ludzie. To swoisty dar, niedany każdemu, tym bardziej…, wielkie brawa dla organizatorów, bez wątpienia Tuchola zyskała nieformalne miejsce, które my w redakcji, nazwaliśmy krótko – Tucholskim Salonem Poetyckim. Tamtego tygodnia przez przyjazne wnętrza biblioteki, przewinęło się wiele osób, mieliśmy ucztę nie tylko dla ciała, ale również ducha. Jednak wisienką na poetyckim torcie był występ dwóch dam scen: poetyckiej i teatralnej. Panie… Barbara Jędrzejewska – znakomita poetka ( a to zaledwie wcinek jej wspaniałej twórczości i działalności) oraz Roma Warmus – pieśniarka, kompozytorka, aktorka Teatru Stu z Krakowa. Znakomicie przygotowany spektakl przyjął formę dialogu. W rolę narratora, wykonawcy utworów, wcieliła się Roma Warmus, która nie tylko recytowała poezję gwiazdy wieczoru, ale również ułożyła do słów poetki – Barbary Jendrzejewskiej wspaniałą, poruszającą muzykę. Nadszedł czas na recytację utworów przez autorkę - panią Barbarę Jędrzejewską, interpretacja była wyjątkowa. Pomimo tego, że utwory wywoływały emocje, ich wykonanie nie pozostawiało złudzeń, to utwory pełne życia, radości, smutku i szczęścia. Publiczność instynktownie wyczuwa, że twórczyni jest osobą szczęśliwą, niezwykle pozytywnie nastawioną do ludzi, przyrody, otoczenia. Piękni ludzie, mają piękne dusze? Bzdura, nie ma złych ludzi, bywają zagubieni, po trosze i o nich traktują strofy poetki. Dostąpiliśmy honoru, poetka stworzyła wiersz, specjalnie dla nas. Być może sprowokowana naszymi fotografiami przyrody Borów Tucholskich. Niezwykła zbieżność odczuć? To możliwe, warto w to wierzyć, poeci to ludzie niezwykle wrażliwi na piękno i krzywdę, inspirację czerpią ze wszystkiego. ----------------------------------------------- Jutro popłyniemy daleko, Jeszcze dalej niż te obłoki, Pokłonimy się nowym brzegom, Odkryjemy nowe zatoki; -------------------------------------------[[[[ Nowe ryby znajdziemy w jeziorach, Nowe gwiazdy złowimy w niebie, Popłyniemy daleko, daleko, Jak najdalej, jak najdalej przed siebie. Starym borom nowe damy imię, Nowe ptaki znajdziemy i wody, Posłuchamy, jak bije olbrzymie, Zielone serce przyrody. -------------------------------------------- W świecie chaosu, zawirowań, warto od czasu, do czasu zatrzymać się i odłączyć od rzeczywistości. Język polski jest bogatym, umiejętne połączenie słów tworzy obraz – dzieło sztuki, które porusza duszę, pozostając na zawsze w ludzkiej pamięci. Znakomity występ, nagrodzony wielkimi brawami tucholskiej publiczności. Basiu, Pani Romo…dziękujemy W witrynie TOKiS – PRESS tworzymy specjalny kącik poezji, w którym znajdą się najnowsze wiersze poetki. Kto wie…, a może dołączą do nas inni twórcy?

© 2011 – 2013 TOKiS - PRESS Polska
Żadna część jak i całość utworów umieszczonych w witrynie nie może być powielana i rozpowszechniana w jakikolwiek sposób (w tym także elektroniczny, mechaniczny lub inny), na jakimkolwiek polu eksploatacji i w jakiejkolwiek formie, włącznie z umieszczeniem w Internecie - bez pisemnej zgody TOKiS – PRESS POLSKA. Jakiekolwiek użycie lub wykorzystanie utworów w całości lub w części bez zgody TOKiS – PRESS POLSKA lub autorów jest zabronione i stanowi naruszenie prawa.